Υπάρχει κάτι στην ερημιά του Ιουλίου που δεν ξέρω πώς να του φερθώ και τζιτζίκια μού τραγουδούν καθησυχαστικά τραγούδια για τη ρουτίνα.

Η βοή του πλήθους και οι κλαγγές των πιάτων. Οι κερασιές της Ιαπωνίας, οι ορυζώνες των Φιλιππίνων. Και μερικά απίθανα ταξίδια με τραίνο.

Η Στέλλα Πρωτονοταρίου υπήρξε διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Γκράβας.

Στις 17 Νοεμβρίου 2020 ξεκίνησα να φτιάχνω χειμωνιάτικα-καλοκαιρινά ακούγοντας Κατσιμιχαίους. Δίπλωνα, έβαζα αντισκωριακά και έκλαιγα.

Θα διαβάσουμε τις ετικέτες των cornflakes, θα αποτύχουμε στην αναλογία γάλα-δημητριακά. Και όλοι θα λένε πως είμαστε τα παιδιά της συνήθειας

Τα πράγματα που αγαπώ εκλείπουν ένα ένα. Αγαπώ τόσα πράγματα που δεν ήξερα ότι αγαπούσα. Και η απώλειά τους δεν μου έγινε ακόμα συνήθεια.

Η αίσθηση ενός αβάσταχτου ξυπνήματος στη μέση μιας καθαρής ως προς τις προθέσεις της νύχτας.

Μας αρέσει να καταφεύγουμε σε παρομοιώσεις. Πατώντας στο google "η ζωή είναι σαν", εμφανίζονται: το ποδήλατο, η θάλασσα, ο καφές, το σκάκι.

"Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς, παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας μια...

Hello! This is me peeking at you through my new website and here is where I'm about to write all short of important and not important...