Με τις μέλισσες ή με τους λύκους

Σκίτσο: Νεφέλη Λιούτα

Μας αρέσει πολύ να καταφεύγουμε σε παρομοιώσεις.

Πατώντας στο google "η ζωή είναι σαν", εμφανίζονται με τη σειρά: το ποδήλατο, η θάλασσα, ο καφές, το σκάκι.

Στα "Άγρια Παιδιά" ο αφηγητής εξιστορεί, "Η ζωή, λένε, είναι σαν το σκέιτ. Είσαι μόνος και προσπαθείς να ισορροπήσεις. Είναι ΟΚ να πέφτεις, φτάνει μετά να μπορείς να σηκωθείς".

Με ενοχλεί αυτή η παρομοίωση στο intro εκείνη της 00s σειράς γιατί δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο να μην μπορώ να αντικαταστήσω το κατά τα άλλα συμπαθέστατο αυτό άθλημα στην πρόταση, έτσι ώστε να πειστώ ότι η ζωή είναι όντως, ολοκληρωτικά και αδιαπραγμάτευτα, σαν το σκέιτ.

Πχ, "η ζωή είναι σαν την καφετιέρα, πέφτει σε σταγόνες αλλά αν έχεις υπομονή θα γεμίσει μια κανάτα".

Ή, "η ζωή είναι σαν τις φέτες γαλοπούλας, αν τις ξεχάσεις στο ψυγείο βγάζουν ξύγκι αλλά αν τις ξεπλύνεις επανέρχονται".

Τουτέστιν, κάθε στοιχείο που μπορεί να παράξει μια λειτουργία προσιδιάζει στα διαδικαστικά της δραστηριότητας του ζειν και είναι συμβατό για παρομοίωση. Επακόλουθο, καθότι η ίδια η ζωή είναι μια λειτουργία άρα εμφανίζει κοινά στοιχεία με κάθε τι λειτουργικό.

Ελαφρώς θιγμένη από το παιχνίδι εντυπώσεων των παρομοιώσεων, τις απεχθάνομαι διακριτικά και όμως τις χρησιμοποιώ κατά κόρον όταν διδάσκω ή εξηγώ. Δεν λέω ποτέ "σαν" αλλά "φαντάσου ότι" κι έτσι διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι δεν παρομοιάζω αλλά μεταφέρω και αναγάγω.

Από το πρώτο σχετικό δημοσίευμα του Ιού της Κυριακής το Μάιο του 1990 στην "Ελευθεροτυπία" έως το viral βίντεο της στιγμής της αναγγελίας της απόφασης έξω από το Εφετείο τον Οκτώβριο του 2020, το νεοναζιστικό κίνημα πολεμήθηκε από όσους είχαν το θάρρος να σταθούν απέναντί του και να μιλήσουν στα ίσα για αυτό. Η αναμέτρηση με το τέρας έγινε στο δρόμο, ωστόσο διόλου αμελητέα δεν ήταν η συμμαχική δύναμη της πένας. Και αν η πένα κάποτε δήλωνε κυριολεκτικά ένα εργαλείο το οποίο χρησιμεύει στη γράφη, στον αιώνα των social ως πένα θα μπορούσε να θεωρηθεί κάθε γραπτό ή οπτικοακουστικό στοιχείο που συνιστά, με τον τρόπο του, κείμενο.

Η αγόρευση του δικηγόρου πολιτικής αγωγής των Αιγυπτίων αλιεργατών, Θανάση Καμπαγιάννη, διαβάστηκε και μνημονεύτηκε από πλήθος κόσμου και συγκίνησε, μεταξύ άλλων, για το παρακάτω αφοπλιστικό μήνυμα: ένα κοινωνικό σύνολο δομημένο στην ανθρωπιά και με δεσμούς αλληλεγγύης εφάμιλλους αυτών μιας κυψέλης μελισσών, θα ενεργοποιηθεί και θα δράσει προστατεύοντας τον πεσμένο όχι σαν ξένο αλλά σαν αδερφό.

Όπως πολλάκις λέγεται και για την πυρηνική ενέργεια, το διαδίκτυο και τα social media είναι εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθουν για μεγάλα καλά αλλά και για μεγαλειώδη κακά.

Εμένα προσωπικά, ως Νεφέλη, η εμπλοκή μου στα social μου στράγγιξε το ενδιαφέρον και την ανάγκη για γραφή. Διαβάζοντας και γράφοντας από μικρή και έχοντας ως αυθόρμητη πρώτη κίνηση να γράψω για αυτά με τα οποία με προμηθεύει με ερεθίσματα το περιβάλλον μου, αισθάνθηκα δυσφορία και αντιδραστικότητα από την πληθώρα γνωματεύσεων που θα έβλεπα στο newsfeed μου έπειτα από κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός. Αντίστοιχη άρνηση μου δημιούργησε και η διάρκεια ζωής του βομβαρδισμού αναρτήσεων αναφορικά με κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, η οποία συνίσταται στο εξής εφήμερο "έως να προκύψει το επόμενο".

Εξακολουθώ να πιστεύω ταυτόχρονα και στις δύο σταθερές: από τη μία, κάθε ένας μας οφείλει να έχει γνώση, άποψη και να παίρνει θέση, από την άλλη, οφείλουν να γράφουν αυτοί που είναι εξοπλισμένοι με εξειδίκευση. Δεν μπορώ να διακρίνω με σαφήνεια τα όρια που θα καθορίσουν αν αυτές οι δυο σταθερές είναι αντιθετικές ή συμπληρωματικές. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και πιστεύω ότι η προσπάθεια για αποκομματικοποίηση έφερε την ασυμπτωματική νόσο του απολιτίκ.

Ο Νίκος Παπαδογιάννης έγραψε τον περασμένο Μάιο στο gazetta.gr ένα άρθρο κοντινό σε αυτήν την προβληματική, διερωτώμενος κατά πόσο οι αθλητές οφείλουν να έχουν άποψη και να παίρνουν θέση στα μεγάλα κοινωνικο-πολιτικά γεγονότα: αφενός, είναι δημόσια πρόσωπα με δύναμη λόγου και μεγάλο εκτόπισμα επιρροής, αφετέρου, πόσο ορθώς αξιολογείται η εκάστοτε τοποθέτηση αν τούτο το γιγαντιαίο αντίκρυσμα στην κοινή γνώμη προκύπτει από ανθρώπους χωρίς γνώση και εξειδίκευση στο αντικείμενο;

Για να συνδέσω αυτές τις παραγράφους με την εισαγωγή του παρόντος κειμένου, αυτές τις μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου η εξής μη παρομοίωση: η γραφή ΔΕΝ είναι σαν το ποδήλατο.

Μακρόχρονη απουσία από τη συγγραφή κειμένων και άρθρων επιφέρει σκουριά και απαιτείται ένα εύλογο διάστημα επανεκκίνησης και προσαρμογής μέχρι να επανέλθει η παλιά, οικεία άνεση της ροής των λέξεων και της σταυροβελονιάς των νοημάτων.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο τοποθέτησης ούτε ένα κείμενο με απάντηση στο αν οφείλουμε να γράφουμε ή όχι.

Αυτό είναι ένα μικρό warmup κείμενο με δυο μεγάλες βεβαιότητες: ανήκω στις μέλισσες και μου έλειψε να γράφω.

Εκτός των άλλων, αυτό είναι που ξέρω καλύτερα να κάνω.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΛΟΥΣ: Το SOLOMON είναι μια ολοζώντανη πλατφόρμα με υλικό κάθε μορφής επάνω στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Η δουλειά δεν τελείωσε στην καταδικαστική για τη Χρυσή Αυγή απόφαση αλλά συνεχίζεται μέχρι να καταπολεμηθεί στη ρίζα η αιτία του κακού. Όσο εγώ γράφω warmup κείμενα, τα παιδιά του SOLOMON βρίσκονται παντού και αγωνίζονται για όλους. Διαβάστε τα άρθρα τους και στηρίξτε την καμπάνια τους στο kickstarter