Τσάι ή καφέ

Οι φίλοι, τα βιβλία, η μουσική και τα φυτά.

Αυτά είναι τα τέσσερα αναχώματα που προστατεύουν τον εγκέφαλό μου από τις αυξανόμενες εκχυλίσεις φρίκης δυστοπικών σεναρίων του μέλλοντος.

Και οι γάτες. Γάτες των δρόμων, γάτες των άλλων, των περβαζιών και των παραθύρων, των τενεκέδων και των στιγματισμένων καπό. Γάτες όλου του κόσμου, τώρα που η δικιά μας δεν είναι πια εδώ.

Κάποια από τα πράγματα που αγαπώ στη ζωή εκλείπουν ένα ένα.

Ορίστε μία λίστα με αυτά:

Αγαπώ να παίζω live. Να βλέπω live. Να συναντάω φίλους σε live. Αγαπώ να περιμένω έξαλλη από το τρακ για να πω όσο πιο σπαστά γίνεται "I love your music very much" και να το βάλω στα πόδια σε δευτερόλεπτα.

Αγαπώ να χορεύω, Αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ να χορεύω. Με φίλους, στριμωγμένη στα μπαρ του κέντρου, σε hot spots και σε τρύπες, σε πόλεις και νησιά και χωριά, ισχυριζόμενη ότι ήπια μόνο ένα Jack και ότι θα συγκρατηθώ και δεν θα φάω πίτσα σε κομμάτι μετά. Aλλά θα φάω και μια φορά τη δίπλωσα σε ρολάκι χωρίς κανέναν λόγο και ήταν πεντανόστιμη και είχε πάει περίπου 5πμ και γενικώς αγαπώ πάρα πολύ να βλέπω το ξημέρωμα πριν κοιμηθώ.

Αγαπώ τα μεγάλα περπατήματα. Τα πρωινά, τα απογευματινά, τα βραδινά αλλά και τα μεταμεσονύχτια. Αγαπώ το περπάτημα στο κέντρο μετά τη 1πμ, τα ανοιχτά φαγάδικα, τα τιγκαρισμένα μπαρ, το medley μουσικών στον αέρα από όλους τους djs των τετραγώνων μαζί, τη βαβούρα φωνών όλων των χροιών και των εντάσεων, τα γέλια των 2πμ.

Αγαπώ τα παράθυρα στα τρένα τις απογευματινές ώρες. Ειδικά αγαπώ το τμήμα μεταξύ Άνω Πατησίων και Περισσού, τα παράθυρα στη δεξιά μεριά, γύρω στις 5μμ το χειμώνα ή γύρω στις 6μμ το καλοκαίρι. Αγαπώ την ταμπέλα του σταθμού Βικτώρια όπως καδράρεται από το παράθυρό μου και την άπλα της Αττικής τα μεσημέρια.

Αγαπώ τα σινεμά και τα ποπκορν, τα προσεχώς, τη νερωμένη coca cola και τα hidden tracks της Marvel.

Αγαπώ τα κραγιόν! Δίνω 30% προσοχής στο τι ρούχα θα βάλω για να βγω από το σπίτι και το υπόλοιπο 70 μοιράζεται σε καλτσάκια, σκουλαρίκια και κραγιόν. Έχω κραγιόν ροζ, κόκκινα, κοραλί, nude, μωβ, τιρκουάζ, μπρονζέ, καφέ, έχω ακόμα και μαύρο.

Αγαπώ τα ταξίδια. Κάνω συχνά σχέδια για όλα αυτά τα ταξίδια που θέλω να κάνω και φοβάμαι ότι θα περάσει ο καιρός και αυτά δεν θα συμβαίνουν. Μαζεύω Lonely Planet σε pocket size από κάθε χώρα που επισκέπτομαι, βότσαλα και κοχύλια από χωριά και νησιά, κούπες, μαγνήτες και τελειώνω τρία φιλμ των 36 ποζών σε κάθε ταξίδι, άλλοτε έγχρωμα και κάποτε κάποτε ασπρόμαυρα. Θέλω να πάω στην Κρακοβία, το Ρέικιαβικ, την Ιρλανδία, την Ιαπωνία, τη Λήμνο, τη Νίσυρο, την Κάρπαθο, την Κίμωλο, να γυρίσω την Πελοπόνησο και να πάω στην Τήνο χειμώνα.

Αγαπώ τόσα πολλά πράγματα που δεν ήξερα ότι αγαπούσα.

Και η απώλειά τους δεν μου έγινε ακόμα συνήθεια.

Συμμορφώθηκα με ότι μέτρα και οδηγίες κυκλοφόρησαν.

Κάποιες φορές δεν έγινε αναίμακτα αλλά με ψυχολογικό, συναισθηματικό και οικονομικό αντίκτυπο. Να, ας πούμε, δεν είδα τον σύντροφό μου για δύο μήνες. Ή, άφησα τέσσερα ομαδικά τμήματα μαθητών στη δουλειά.

Λαμβάνοντας καθημερινά βαριά αγωγή για χρόνιο άσθμα και έχοντας στο ιστορικό μου πρόσφατη νοσηλεία αλλά και ευπαθείς ομάδες στο κοντινό μου περιβάλλον, κάθε άλλο παρά ανεύθυνη υπήρξα.

Και δεν ξέρω αν μπορώ να δεχτώ χωρίς να θυμώσω την προτροπή να αποφεύγω τα ΜΜΜ, που μεταφράζεται σε καθημερινό περπάτημα έξι ωρών για να πάω και να γυρίσω από τη δουλειά. Ενώ δημοσιεύονται βίντεο με πολλαπλούς ασπασμούς της ίδιας εικόνας και μετάληψη από το ίδιο κουτάλι. Διαβάζοντας για την απελπισία των γιατρών ως προς την έλλειψη προσωπικού και την γκροτέσκα αναλογία ασθενών προς κλίνες ΜΕΘ. Λίγο πριν την ανακοίνωση άλλων 2.000.000€ προς τα ΜΜΕ, όταν νομοθετείται προγενέστερα η υποχρέωση τους προς δωρεάν ενημέρωση σε καταστάσεις όπως αυτή. Και όλα αυτά, ενώ επαγγέλλομαι μουσικός σε ένα κόσμο που επιτρέπει τις ζωντανές εμφανίσεις μόνο αν είναι άνευ μικροφωνικής και το ακροατήριο τρώει. Σε ένα καθεστώς ρυθμίσεων όπου θεατρικές και αεροπορικές καρέκλες καθορίζουν διαφορετικά η καθεμία τις έννοιες συνωστισμός και πληρότητα.

Έχω συμμορφωθεί με τα πάντα.

Αλλά είμαι τόσο θυμωμένη.

Και μου λείπουν τόσα, μα τόσα, τόσα πράγματα.

~

Ο Σλάβομιρ Μρόζεκ έχει πολλά να πει για να σε βοηθήσει αν έχεις ξεχάσει τι είναι η ζωή και πώς να τη ζήσεις.

Παρακάτω το αγαπημένο μου απόσπασμα από τη Ζωή Για Αρχάριους.