Τα παιδιά της συνήθειας

φωτογραφίες: Νεφέλη Λιούτα

Θα σηκωθούμε, θα ανοίξουμε τα παράθυρα, θα βάλουμε καφέ.

Θα αφήσουμε τα κρεβάτια ξέστρωτα να αεριστούν και θα χαζέψουμε λίγο την πτωτική πορεία των γλαστρών μας.

Θα στείλουμε mail. θα φάμε πρωινό, θα διαβάσουμε τις ετικέτες των cornflakes, θα αποτύχουμε στην αναλογία γάλα - δημητριακά.

Έπειτα θα πάμε για περπάτημα, θα πάμε σούπερμαρκετ, θα πάμε για δουλειά.

Θα διαλέξουμε το πιο φτηνό τυρί του τοστ αλλά το πιο απαλό χαρτί υγείας και άμα νιώθουμε εορταστικοί, το πιο αρωματικό.

Θα ανέβουμε στο λεωφορείο, θα στριμωχτούμε με αγνώστους, θα συγκρίνουμε τις γιαγιάδες με τη δική μας, θα ξεφυσήξουμε στον οδηγό που περνάει τις λακκούβες σαν τζετ σκι.

Θα κατέβουμε στη στάση, θα πάρουμε καφέ από το μαγαζί της γωνίας, έπειτα θα ανέβουμε στη δουλειά.

Θα αναρωτιόμαστε αν μόνο εμείς σκεφτόμαστε με τρόμο το ότι ακολουθούν άλλα σαράντα χρόνια εργασίας και θα νιώσουμε τύψεις που μετράμε μέρες μέχρι τις αργίες ενώ η δουλειά μας είναι συγκριτικά ευχάριστη. Συγκριτικά με;

Στη συνέχεια ένας συνάδερφος θα μας χαμογελάσει από μακριά και θα νιώσουμε μοναδικοί αν στο μαγαζί θυμούνται πώς πίνουμε τον καφέ μας.

Θα σχολάσουμε, θα πάρουμε ξανά το λεωφορείο ή θα περπατήσουμε μέχρι το τρένο.

Θα έχει λίγο κρύο και λίγο ησυχία, θα ακούσουμε μουσική και θα φωτίζουμε τα πόδια μας με το φακό του κινητού κάθε φορά που το σκοτάδι μας κρύβει από τα αυτοκίνητα.

Κάποια στιγμή θα είναι Σάββατο και θα πάμε σινεμά, θα πάμε θέατρο, σε live, σε συναυλίες, θα δούμε φίλους, θα δούμε σειρές και ταινίες. θα οδηγήσουμε, θα περπατήσουμε, θα παραγγείλουμε, θα μαγειρέψουμε.

Χωρίς να το καταλάβουμε ή μάλλον, με απόλυτη επίγνωση, θα είναι πια Χριστούγεννα και Πάσχα, θα αναζητάμε στιβαρά βουνά και λουλουδιασμένα χωράφια, θα μένουμε έξω μέχρι να ξημερώσει, θα αγαπάμε τους πάντες και θα είμαστε λίγο στεναχωρημένοι, όπως κάθε ποπ γενιά που σέβεται τον εαυτό της.

Έπειτα θα είναι καλοκαίρι, εκλογές, ταξίδια, νέο πρόγραμμα γυμναστικής, ένα παλιό χόμπι που επανήλθε, μερικοί τόνοι βιβλίων διαβασμένοι μέχρι τη μέση, ένας σωρός κονκάρδες, σελιδοδείκτες, κούπες, μαγνήτες και ένα mixtape που ποτέ δεν τελειώνει.

Θα σε αγαπώ αλλά όχι μόνο εσένα και θα τα θέλω όλα και δε θα θέλω τίποτα.

Και μετά θα είναι πάλι πρωί, θα σηκωθούμε πάλι από το κρεβάτι, θα το αφήσουμε μια ακόμη φορά λιγάκι ξέστρωτο.

Θα βάλουμε μάσκα, θα πάρουμε τα κλειδιά και θα πεταχτούμε μέχρι το περίπτερο.

Θα μιλάμε αθόρυβα από μακριά σε συναδέρφους κουνώντας δυο χείλια που δε θα διαβάσει ποτέ κανένας.

Θα βγαίνουμε στο μπαλκόνι και θα κλέβουμε μια γουλιά με τόση ανακούφιση που όσοι μας πόθησαν ποτέ θα ήθελαν μόνο να είναι λίγο απ' τον καφέ μας.

Δεν θα πηγαίνουμε σινεμά, δεν θα πηγαίνουμε θέατρα, δεν θα πηγαίνουμε σε live, σε συναυλίες.

Δεν θα αγγιζόμαστε, δεν θα πλησιαζόμαστε, δεν θα μοιραζόμαστε τα ποτά, δε θα σφιχταγγαλιαζόμαστε χορεύοντας ιδρωμένοι σε μαγαζιά των λίγων τετραγωνικών και των πολλών συναισθημάτων.

Δεν θα καθόμαστε σε παγκάκια στις πλατείες αναθεματίζοντας που ντυθήκαμε μια ακόμη φορά πιο ελαφριά από την εποχή μας αλλά αυτό το φούτερ, ήταν πολύ ωραίο για να το στριμώξουμε σε ένα μπουφάν, γαμώτο.

Τελικά, δεν θα πηγαίνουμε στην ανεσταλμένη δουλειά μας και πόσο κρίμα που δεν ήταν ούτε λίγοι μήνες που φεύγαμε από αυτήν πιο γεμάτοι απ' ότι πηγαίναμε και σιγομουρμουρίζαμε τραγούδια της Κυριακής παίρνοντας από το μαγαζί τον καφέ που ακόμα ήξεραν πώς πίνουμε. Το περίμενες ότι θα έσπαγε η καρδιά σου στη σκέψη ότι δε θα πας δουλειά;

Δε θα φιλιόμαστε, δε θα γλείφουμε τη ζύμη του κέικ από το μπολ, δε θα ακούμε το Piazza New York Catcher στις 6 το πρωί κάπου στην Πραξιτέλους.

Όλοι θα λένε, θα το περάσουμε κι αυτό, είναι θέμα συνήθειας.

Αλλά εμείς, δεν είμαστε τα παιδιά της συνήθειας.

Δεν είμαστε τα παιδιά της επανάληψης.

Δεν είμαστε τα παιδιά της ρουτίνας, δεν είμαστε τα παιδιά της καθημερινότητας.

Είμαστε το σαββατοκύριακο.

Και δεν ξεχνάμε τη γεύση των φιλιών, τα ακόρντα της νύχτας, τον ήχο του ξημερώματος.

Στα μωβ απογεύματα που θα μας βρίσκουν μόνους εκεί που βουλιάζει και εκρήγνυται το φως, δεν θα ξεχνάμε, δεν θα ξεχνάμε, δεν θα ξεχνάμε.

Γιατί, αν μη τι άλλο, δεν είμαστε τα παιδιά της συνήθειας.