Τα τραγούδια της νύχτας

φωτογραφία: Νεφέλη Λιούτα

Υπάρχει μια αίσθηση που αφήνω να με τυλίγει το σπανιότερο δυνατό.

Είναι η αίσθηση ενός αβάσταχτου ξυπνήματος στη μέση μιας καθαρής ως προς τις προθέσεις της νύχτας.

Θα ανοίξω το παράθυρο, θα βγάλω το κεφάλι μου έξω και θα ανακαθήσω ολόκληρη στο περβάζι. Θα έχει κρύο και άφατη ησυχία και θα είμαι ολάκερη τυλιγμένη με σεντόνια κάτω από δυο παγωμένα μάγουλα.

Ίσως διαισθανθώ κάποιο αλαφροπάτητο αιλουροειδές να διασχίζει το δρόμο. Μπορεί να ακούσω και έναν δυο δίποδους να πηγαίνουν αξημέρωτα στη δουλειά, μέσα σε κλαγγές-φαντάσματα νυσταλέων κάδων.

Αλλά θα είναι όλα ήρεμα και απλά και αβάσταχτα και θα ξέρω πως φταίει το τραγούδι που με ξύπνησε.

Γιατί αν πέσω για ύπνο και ξεχάσω ανοιχτή τη μουσική, θα βρεθεί ένα κομμάτι με αναντικατάστατα ακόρντα και αεικίνητα ηχοχρώματα που θα επιμένει να μου φωνάζει μέσα στο θάλπος του ύπνου να ξυπνήσω, βουτώντας μου την καρδούλα σε ένα δίχτυ από ανεκπλήρωτα και πεπραγμένα.

Καθισμένη στο παράθυρο και ακούγοντας το μίνιμουμ ήχων που παρέχει η γειτονιά μου σε μια τέτοια ώρα, θα νιώθω σαν αθεράπευτα ερωτοχτυπημένη, καταδικασμένη να ζήσω το συναίσθημά μου για πάντα ως απωθημένο. Θα είμαι τόσο γεμάτη από πράγματα* που η συνειδητοποίηση πως δεν θα τα δώσω πουθενά θα με αφήνει εκρηξιγενή και ματαιωμένη να ίπταμαι αναμασώντας το ίδιο μου το συναίσθημα. Αβαρής και πλούσια.

Είναι ένα άλλο είδος έρωτα αυτό που μου εμφυσσά ο νυχτερινός αέρας, όπως τον εξουσιοδότησε το κομμάτι-δήμιος να κάνει. Είναι ένας έρωτας προς όλους και όλα αφηρημένα και ταυτόχρονα τίποτα συγκεκριμένα. Είναι έρωτας σαν απόγνωση και ευγνωμοσύνη μαζί. Είναι το 1:24 στο Faust Arp των Radiohead και το 3:57 στο New Seed των Boards Of Canada. Είναι η ακράτητη γοητεία μιας σιωπηλής νύχτας με χαϊδευτικό αέρα και την πόλη να ριγά για τα μάτια μου μόνο, τα μάτια του μόνου ξάγρυπνου όντος στο τετράγωνο.

Φοβάμαι πολύ την απώλεια.

Και μαζί της φοβάμαι το συνοδευτικό σενάριο κατά το οποίο τόνοι ολόκληροι μουσικής που αγάπησα δεν θα μπορέσουν να αγγίξουν ποτέ πάλι τα αυτιά μου χωρίς να με γονατίσουν. Σε αυτό το σενάριο, δεν ακούω κανένα από αυτά τα τραγούδια ξανά προκειμένου να επιβιώσω.

Ήδη κομμάτια που μου θυμίζουν παλιά καλοκαίρια και σχολικούς χειμώνες έχουν υποστεί ban από κάθε playlist γιατί μαστίζομαι από τέτοιας έντασης νοσταλγικές τάσεις που η ακρόασή τους θεωρείται ήδη απαγορευμένη.

Αλλά μια στο τόσο πατάω play και αφήνομαι να βουτήξω, πρώτα απαλά, με διστακτικές απλωτές στην επιφάνεια, έπειτα κατακόρυφα, όσο με βγάζει η ανάσα, σε αυτόν τον στραφταλιστό υδάτινο κόσμο που κάθε τραγούδι έχει πλάσει για εμένα.

Και σχεδόν πάντα, πατώντας play, κρυμμένο μέσα στον ήχο είναι ένα τραγούδι που κάποτε με ξύπνησε από τον ύπνο, μέσα σε μια νύχτα με κρύο αέρα και άφατη ησυχία, δένοντας το είναι μου με το κορμί του για πάντα.

~

* Κατά την έννοια του παρακάτω strip από το XKCD.