Χειμωνιάτικα - καλοκαιρινά

Φωτογραφία: Νεφέλη Λιούτα

Φωτογραφία στη φωτογραφία: Νέλλη Οικονομίδου

Στις 17 Νοεμβρίου 2020 έφαγα porridge, διάβασα εφημερίδα, έβαλα καφέ και ξεκίνησα να φτιάχνω τα χειμωνιάτικα και τα καλοκαιρινά.

Άνοιξα ένα tab για να παρακολουθώ live τις εξελίξεις στο κέντρο της Αθήνας και έπειτα βρέθηκα να ακούω τα άπαντα των Κατσιμιχαίων μετά από καιρό.

Δίπλωνα ρούχα, έβαζα αντισκωριακά σε τσάντες και έκλαιγα.

Έκλαιγα με το Φάνη, έκλαιγα με τις Προσωπικές Οπτασίες, έκλαιγα με το Για Ένα Κομμάτι Ψωμί.

Και έκλαιγα με τα Σήματα Μορς.

[...]

Σε βλέπω τώρα καθαρά, πίσω στο εξήντα οχτώ

Σ' εκείνα τα μπιλιάρδα στην πλατεία

Μπροστά στο ηλεκτρόφωνο, όλο τ' απόγευμα ν' ακούς

Τ' αγαπημένο σου τραγούδι

[...]

Σπασμένες πόρτες και μισά συνθήματα στους τοίχος

Όλα αρχίσανε νωρίς

Και τέλειωσαν αργά

Και δύσκολα

Χίλια εννιακόσια εβδομήντα τρία

ξημέρωμα φριχτό σαν πιστολιά

Ανοίγω αργά τα μάτια μου απ' τη λιποθυμία

Πέρασαν γρήγορα τα χρόνια, κύλησε ο καιρός αργά

[...]

Και έκλαιγα με τη δύσκολη εφηβεία των είκοσι εννιά που έχει πια κρατήσει δύο χρόνια.

Κάποιες φορές νιώθω ότι μέσα μου ζουν περισσότερες από τις δικές μου αναμνήσεις.

Ο 29χρονος που κλαίει γιατί ταυτίζεται με αυτό το τραγούδι όταν κυκλοφορεί το 1987 είναι ο πατέρας μου, δεν είμαι εγώ. Η 26χρονη που τραγουδάει "the sun is the same in a relative way but you're older" και νιώθει τη μπότα των ντραμς του Nick Mason στην κοιλιά της, είναι η έγκυος μητέρα μου στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1989 και όχι εγώ. Όλες αυτές οι διηγήσεις που νιώθω βιώματά μου και με κάνουν να βουρκώνω σαν να τα έζησα, είναι των αγαπημένων μου και όχι δικά μου. Κι όμως είμαι σίγουρη ότι ήμουν εκεί.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με λογοτεχνική, μουσική, κινηματογραφική, κοινωνική, ηθική και πολιτική παιδεία.

Υπήρξα πάντα πολιτικοποιημένη, αν και όχι κομματικοποιημένη.

Θα ήθελα να είμαι λίγο πιο μαχητική.

Θα ήθελα να έχω κατέβει σε λίγο περισσότερες πορείες.

Τώρα έχω άσθμα και αυτό είναι ένα φίλτρο που προλαβαίνει κάποιες αποφάσεις μου πριν από εμένα.

Αν υπήρχε μια βελόνα μέτρησης ιστορικότητας, αναρωτιόμουν που θα τοποθετείτο η δική μου γενιά.

Είναι χειρότερα αυτά που της συμβαίνουν από αυτά που συνέβαιναν σε άλλες;

Είναι καλύτερα;

Σε ένα mastering στρογγυλοποίησης μέσα στον ρου της ιστορίας που επαναλαμβάνεται, είναι τα ίδια;

Δεν νομίζω ότι κανείς έχει χωνέψει αυτό που συμβαίνει από τον Μάρτιο του 2020 κι έπειτα.

Διότι, καλύτερα ή χειρότερα από άλλες γενιές, αυτή είναι η δική μας και σε αυτή ζούμε και άλλο μέτρο σύγκρισης δεν έχουμε.

Νιώθω ότι κοιμάμαι και ξυπνάω σε ένα σοκ το οποίο νανουρίζω με σπιτικές μηλόπιτες, γιόγκα και diy τραγούδια αλλά φίλοι και αγαπημένοι μου λείπουν κάθε μέρα και αυτό δεν μπορώ να το βουτυρώσω και να το μελώσω σαν τα ταψάκια και τις ζύμες μου ή να το χρωματίσω σαν όλους αυτούς τους αβάσταχτους, φθινοπωρινούς ουρανούς.

Οι φθινοπωρινοί ουρανοί είναι ένα από τα πράγματα που αγαπώ στη ζωή.

H εναλλαγή των εποχών είναι ένα από τα πράγματα που αγαπώ στη ζωή.

Μου αρέσουν τα καραμελί χρώματα και τα μαλακά υφάσματα του φθινοπώρου. Το κρύο, τα φώτα, τα χριστούγεννα το χειμώνα. Οι μυρωδιές, τα αρώματα και ένα συνεχές αίσθημα καψούρας την άνοιξη. Τα χρυσαφιά χωράφια, ο αέρας, τα φρούτα, το θαλασσινό νερό το καλοκαίρι.

Μερικές φορές λέω, αν ποτέ ήμουν πλούσια και ζούσα σε ένα μεγάλο σπίτι, θα είχα ένα δωμάτιο μόνο με τα ρούχα μου και δεν θα έφτιαχνα ποτέ ξανά χειμωνιάτικα-καλοκαιρινά.

Ύστερα σκέφτομαι πόσο αγαπώ τις εναλλαγές των εποχών και ότι, αν δεν φτιάχνω χειμωνιάτικα-καλοκαιρινά, δεν θα τις καταλαβαίνω στο πετσί μου το ίδιο έντονα. Κι έτσι κάπως χαίρομαι και λίγο που δεν έχω πιο μεγάλο σπίτι.

Το ματωμένο περιβάλλον και η πονεμένη φύση αμύνονται του σύγχρονου κόσμου καταπίνοντας ένα ένα τα γνωρίσματα της ομορφιάς τους. Και τρώνε λίγο λίγο τις δυο αγαπημένες μου εποχές, το πορτοκαλί φθινόπωρο και τη λουλακί άνοιξη.

Κάποτε δίδασκα βιολί στα παιδιά του Άνω Κουφονησίου, μια φορά το μήνα από Ιανουάριο έως Ιούνιο.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τη φορά που μας έπιασε απόγευμα, όλα πήραν να μουνταίνουν και βούτηξε μόνο αχόρταγα στην αίθουσα ένα ολόχρυσο, αχαλίνωτο, πορτοκαλί φως. Πήγα να ανοίξω τα φώτα της αίθουσας και τα παιδιά με σταμάτησαν και είπαν, όχι κυρία, μην τα ανοίξετε ακόμα, αυτό είναι το αγαπημένο μας φως.

Κάποτε ήμουν η νέα γενιά.

Τώρα λίγο λίγο αρχίζω να κοιτάω τι χρέη έχω κατά την παράδοση στην επόμενη.

Τα "Σήματα Μορς" είναι ένα κομμάτι ενηλικίωσης.

Η εναλλαγή των εποχών είναι η υπενθύμιση του ότι ο καιρός περνάει και δεν αφήνει πίσω ίδιο κανέναν.

Η πανδημία είναι μια πολύ, πολύ δύσκολη συνθήκη που δεν μας έχει ξανασυμβεί ποτέ και μας δοκιμάζει όλους.

Αυτό δεν δικαιολογεί και δεν απαλλάσσει.

Ούτε θέτει υπό αμφισβήτηση τα πολιτικά και κοινωνικά μας δικαιώματα που οφείλουν να παραμένουν αναφαίρετα και αναλλοίωτα. Διότι όταν όλα αλλάζουν, ο πυρήνας του κοινωνικού και πολιτικού όντος που είναι ο καθένας μας θα πρέπει να παραμένει ακέραιος, υποβασταζόμενος από τους αγώνες και τις μάχες διεκδίκησης και κατοχύρωσης των ανθρωπίνων ιδανικών ανά την ιστορία.

Αν μη τι άλλο, παραδίδουμε αυτόν τον κόσμο στους επόμενους.

Ως ενήλικες.

Που δεν ζήσαμε το Πολυτεχνείο.

Αλλά ούτε θέλουμε να δοθεί λόγος να το ζήσουμε ξανά.

Και κάπως έτσι κλαίμε ακούγοντας Κατσιμιχαίους στις 17 Νοεμβρίου 2020, φτιάχνοντας χειμωνιάτικα-καλοκαιρινά, σε ένα ατελείωτο συνειρμικό παραλήρημα, με την ψυχή μας στις πορείες.