Η Άγρια Δύση του Ιουλίου

Υπάρχει κάτι στην ερημιά του Ιουλίου που δεν ξέρω πώς να του φερθώ ακριβώς.

Για αρχή, με κάνει να γράφω σε α ενικό αντί του β που συνηθίζω και αυτό μάλλον είναι η αρχή και το τέλος αυτής της συνθήκης: τον Ιούλιο στην πόλη νιώθω πάντα μόνη μου.

Κάθε ημέρα είναι σαν μια άλλη Κυριακή.

Θα ξημερώσει με ανάλαφρες ελπίδες για τις άπειρες προοπτικές του ελεύθερου χρόνου ενός εκπαιδευτικού σε καλοκαιρινή άδεια και θα δημιουργήσει μια γαργαλιστική προσμονή για την ανακούφιση της έλλειψης προγραμματισμένης κοινωνικοποίησης. Θα πιεις αυθόρμητους καφέδες και ξαφνιασμένες μπύρες στα μαγαζιά της γειτονιάς αλλά κανείς δεν θα περιμένει από πριν από εσένα να σταθείς στο ύψος αυτής της προσχεδιασμένης συνάντησης. Η ησυχία και ο ήλιος πέφτουν παντού με αυτόν τον αργό τρόπο που μόνο ο άεργος μπορεί να βιώσει σε πραγματικό χρόνο: νιώθω τα λεπτά να κυλάνε ένα ένα σαν να λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο και τους τόνους του φωτός να περνάνε από το λευκό στο χρυσό κι έπειτα στο πορτοκαλί και το φθορίζον σαν κάποιος να γυρίζει τους κουβάδες των χρωμάτων ανάποδα κι αυτά να κυλάνε αργά και αργά και ακόμα πιο αργά προς τα σιφόνια του δρόμου, σαν τα νερά από το λάστιχο της γειτόνισας που κάθε απόγευμα καταβρέχει παντού για να φύγει από πάνω μας η κάψα της ασφάλτου.

Αν είμαι σπίτι, θα φτιάξω γύρω μου ένα κάστρο από κιθάρες, πλήκτρα, βιβλία, σταυρόλεξα, σειρές μυστηρίου και άδεια κουτιά από παγωτό. Θα τα κάνω όλα ταυτόχρονα και ταυτόχρονα τίποτα.

Αν είμαι έξω, η ζέστη κι ο καυτός αέρας στους άδειους δρόμους και της ανοιχτωσιές της γειτονιάς μου θα μου θυμίζουν την ανεμελιά ενός Αιγαίου σε κάποια Κυκλάδα ένα σκονισμένο μεσημέρι και θα νοσταλγώ έναν έρωτα που δεν έζησα ποτέ παρά μόνο στο μυαλό μου.

Θα μπω στο σουπερμαρκετ όχι τόσο γιατί μου τέλειωσε το χαρτί κουζίνας αλλά γιατί θα προσδοκώ μια έκπληξη, ένα προϊόν που θα μου αλλάξει τη ζωή, ένα νέο λιποζάν σε γεύση που ποτέ δεν θα φανταζόμουν (μούρα με λευκή σοκολάτα;), χαρτοπετσέτες με σχέδια από αγγλικό πικνικ, την ωραιότερη, φτηνή κούπα που αντίκρυσα ποτέ μου, το χαμένο μυθιστόρημα της ανιψιάς της Αγκαθα Κριστι. Ίσως φύγω κάπως άδεια που δεν βρήκα στο σουπερμαρκετ αυτό που πάντα έψαχνα, αν και με τα χέρια μου γεμάτα από γάλα και κουπόνια.

Σε μια στροφή μυρίζει γλυκάνισος και κάποιος κάθεται μόνος στην αυλή με ούζο και ποικιλία και ξαφνικά θέλω να πάρω όλους τους αγαπημένους μου και να πάμε στα πιο παλιά μαγαζιά των συνοικιών μας μεσημέρι και πλημμυρίζω από αγάπη και ιδέες για πράγματα που δεν έχω κάνει ποτέ και ο ενθουσιασμός των προοπτικών ανεβαίνει στο λαιμό μου και τα μάτια και με πνίγει σαν κύμα. Αλλά συνεχίζω για το σπίτι γιατί είμαι αναβλητική. Στο επόμενο τετράγωνο συναντώ μια γάτα και νιώθω άνετα και οικεία και ξεχνάω το άγχος της επιταγής να είμαι ευφάνταστη και πρωτοπόρα. Τα τζιτζίκια μού τραγουδούν καθησυχαστικά τραγούδια για τη ρουτίνα και τα φύλλα των δέντρων στραφταλίζουν στον αιώνιο καμβά της συνήθειας.

Και έτσι αργά και μαλακά σαν μαχαίρι σε ζελέ φτάνουμε στην άλλη άκρη της Κυριακής. Την ώρα που είτε έχεις πλύνει όλα τα πιάτα και δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις είτε στοιβάζονται βουνό στον νεροχύτη και νιώθεις ότι είναι πλέον αργά. Τη στιγμή που το 6:59μμ με τον απόηχο των άπειρων επιλογών μιας ελεύθερης ημέρας δίνει τη θέση του στο 7:00μμ και την υπόνοια μιας ματαίωσης. Της ματαίωσης των εναλλακτικών σχεδίων για σειρές, εκδρομές και καφέδες που δεν βρήκαν τον δρόμο για πραγμάτωση ή την ματαίωση μιας ζωής που δεν έζησα; Όπως και να έχει, αυτός είναι ο Ιούλιος για εμένα, δηλαδή, αντί για ένα σώμα που ταξιδεύει σε θάλασσες και βουνά με άδειο, ελαφρύ κεφάλι, ένα ακίνητο σώμα στην πηχτή ζέστη της πόλης με ένα κεφάλι γεμάτο διαδρομές και άντε τώρα να βρεις πώς να του φερθείς.