χριστουγεννιάτικη ιστορία

"Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς, παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε, να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δουν πως μεγαλώσαμε να παρηγορηθούνε."

(Μιχάλης Γκανάς - Χριστουγεννιάτικη Ιστορία - απόσπασμα)

Έχω δει πολύ Χόλυγουντ.

Εξ ου και κάθε 25 του Δεκέμβρη νιώθω περίπου οκτώ χρονών. Ανοίγω τα μάτια πρωί και νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να τρέξω με τις πιτζάμες μου στο σαλόνι, στο βάθος να παίζει μουσική με αυτόν τον στρογγυλό, μαλακό ήχο των ηχείων της ανάμνησής μου, Καρυοθραύστης από ζωγραφιστό βινύλιο και αφήγηση με τους τριγμούς της βελόνας, οι γυναικείες φωνές στο No More Shall We Part να τραγουδάνε the tears are welling in my eyes again / I need twenty big buckets to catch them in / and twenty pretty girls to carry them down / and twenty deep holes to burry them in, κάποια επιλογή σε κασέτα με Κατσιμίχες, με Archive, με Portico Quartet ή κάποιο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση με καθησυχαστική φωνή να μιλάει για τους πιγκουίνους στην Ανταρκτική, τις ξεχασμένες φυλές στην Αφρική, τα σύννεφα, το κλίμα, τον πλανήτη, στοργικά και μαλακά σαν να σε τυλίγει με μια κουβέρτα φτιαγμένη από όλα τα τρομερά και φρικτά και μαγικά και συναρπαστικά πράγματα που απαρτίζουν αυτή την ολότητα που αποτελεί τον κόσμο μας. Και με μια γιγάντια κούπα σοκολάτα και κουλουράκια ένα σωρό να ξετυλίγω χωρίς να σκίσω τα περιτυλίγματα από δώρα μικρά και μεγάλα την ώρα που άλλοι τριγύρω μου ξετυλίγουν αντίστοιχα μικρότερα και μεγαλύτερα πακέτα.

Δεν πίστεψα ποτέ στον Άι Βασίλη ως παιδάκι, ίσως να μην άνοιξα ποτέ δώρο με πιτζάμες κάτω από δέντρο, τα κουλουράκια άρχισαν να μου αρέσουν την τελευταία δεκαετία μόνο και οι Portico Quartet δεν ήταν πολύ μεγαλύτεροι από εμένα όταν εγώ πήγαινα δημοτικό. Όμως η συναισθηματική μνήμη είναι ένα πονηρό, ύπουλο ξωτικό κι έτσι πάλι σήμερα, ανήμερα χριστουγέννων, σηκώθηκα ξανά οκτώ χρονών.

Ελαφρώς άρρωστη και σε άδειο σπίτι, ζώστηκα τα χριστουγεννιάτικα δώρα των μαθητών μου και κάθησα με μύξες και αστεροσκονισμένα αγγελάκια όσο πιο κοντά στα φωτάκια του δέντρου μπορούσα. Γέμισα μια κούπα με καφέ και μια πιατέλα με κουλούρια και έπεισα τον εγκέφαλό μου να στείλει στο στόμα μου τη γεύση που η μπουκωμένη μου μύτη απέκλεισε από τους κάλυκες. Πέτυχα στην τηλεόραση τη Μαίρη Πόππινς και δυο δόσεις Looney Tunes. Διάβασα ξανά τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Μιχάλη Γκανά και έκλαψα ξανά όπως την πρώτη φορά που έπεσε στα χέρια μου. Καπάκια συγκινήθηκα με δάκρυα και παρελκόμενα φλέγματα με τη χριστουγεννιάτικη διαφήμιση της κόκα κόλα όπως κάθε γιορτές σαν σωστός, επιρρεπής, υπερευαίσθητος, ελαφρώς ηλίθιος καταναλωτής και αναθεμάτισα που δεν πήρα αλεύρι, αυγά και κουβερτούρα όσο ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά για να φτιάξω κέικ για όλους τους αγαπημένους μου.

Και μετά από μέρες ή και μήνες ή και χρόνια ελαφριάς γκρίνιας εν μέσω των δουλειών και των τρεξιμάτων μου, είχα μερικά λεπτά διαυγούς συνειδητοποίησης και ασυγκράτητης ευγνωμοσύνης.

Για τους μαθητές μου και τους γονείς τους και την αγάπη τους, για όλες τις ευκαιρίες που δίνονται σε εμένα και τη δουλειά μου και τη μουσική μου, για τους ανθρώπους μου.

Για το γεγονός ότι προχθές βρέθηκα στη σκηνή με δυο μουσικούς των οποίων τη δουλειά άκουγα και θαύμαζα πριν μια δεκαπενταετία ως παιδάκι, μην έχοντας ιδέα ότι θα έρθει μια στιγμή που θα βγαίνει από τα όργανά τους κάποια μελωδία που σκέφτηκα και συνέθεσα η ίδια, ζητώντας τους επετειακά αυτόγραφο στο ίδιο σημείο στο cd που μου έγραψαν πρώτη φορά το 2002.

Για το γεγονός ότι έχω την πολυτέλεια να πατήσω ένα κουμπί και να πεταχτεί μπροστά μου η Μαίρη Πόππινς με την ομπρέλα της και ένα ντουμάνι καπνό.

Για το γεγονός ότι έχω κούπα και πιατέλα και δέντρο και φωτάκια.

Και τοίχους και σκεπή.

Για το γεγονός ότι έχω ανθρώπους.

Η Φένια Χρήστου έγραψε και τραγούδησε στην παράσταση μας "Να Τα Πούμε;" ότι "Χριστούγεννα άσπρα θα 'ρθουν / για τα παιδιά που τις νύχτες μας φοβούνται / και μόνα τους κοιμούνται / [...] / όσοι μονάχοι ξυπνούν / όσοι στους δρόμους πλαγιάζουν σαν έρθει η δύση / φως θα τους πλημμυρίσει". Φένια δεν σου είπα ποτέ ότι τα "Χριστούγεννα Στην Καρδιά" με συγκίνησαν και μου θύμισαν όλα αυτά που με συμφέρει να ξεχνάω για να επιτρέπω στον εαυτό μου να γκρινιάζει χωρίς τύψεις.

Ο Γιάννης Ρίτσος είπε κάποιες δεκαετίες πιο πριν,

«Καλέ θεούλη εμείς είμαστε καλά. Κάνε εσύ καλέ θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια, ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια. Κάνε εσύ καλέ θεούλη, Να 'ναι όλα καλά, Έτσι που κι εμείς Να μην νοιώθουμε ντροπή Για την τόση μας χαρά»,

το οποίο η Στέλλα Πρωτονοταρίου καθιέρωσε ως πρωινή προσευχή στο 132ο της Γκράβας έως το 2007 που ήταν διευθύντρια.

Θαύμασα για πολλά τη Στέλλα Πρωτονοταρίου χωρίς να την έχω γνωρίσει σχεδόν ποτέ, όπως θαυμάζω πολλούς ανθρώπους που ξέρω και δεν ξέρω, άλλους σε άλλη χώρα, άλλους σε άλλη υφήλιο, άλλους στο ίδιο μου το σπίτι. Θα ήθελα πολύ να έχω την τόλμη τους και το ταμπεραμέντο τους και το θάρρος τους και την "ακουρασιά" τους και το φωτισμένο όραμά τους να αλλάξουν τον κόσμο. Πιστεύω ακόμα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει από μικρές κινήσεις, αποφάσεις και χειρονομίες και ορισμένες φορές από κάτι πιο μεγάλο και στραφταλιστό και γενναίο που προετοιμάστηκε και μπολιάστηκε από όλα τούτα τα μικρά.

Συχνά βλέπω ταινίες με ιστορίες ανθρώπων που έκαναν το πιο αδιανόητο και ηρωικό και με βάζω στη θέση τους προσπαθώντας να δω αν θα το έκανα και η ίδια, αν θα ήμουν ο ήρωας, αν θα άντεχα όσα πέρασαν για χάρη του σκοπού τους και καμιά φορά απογοητεύομαι από την απάντηση που μου δίνει ο εαυτός μου.

Αλλά αν ένα πράγμα μου έμαθε αυτή η χρονιά, είναι να εκτιμώ τα μικρά, αντιηρωικά βηματάκια σαν να είναι τα αστεράκια στην κορφή του δικού μου δέντρου και να τα ενθαρρύνω να συνεχίσουν μέχρι να μεγαλώσουν. Και το μικρό μου βηματάκι είναι να σταματήσω να είμαι γκρινιαρούλα και να συνεχίσω να θυμάμαι όλα αυτά που με κάνουν να νιώθω γεμάτη σήμερα.

Αν ψάξω το περσινό μου inspirational post των εικοσιπέντε Δεκεμβρίου, πολύ πιθανώς να πέσω σε αντίστοιχη δέσμευση - ευχή προς τον εαυτό μου, για την οποία έχω πολλές αμφιβολίες ως προς το αν πέτυχε.

Αλλά σήμερα βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

Κι αν φτάσατε έως το τέλος αυτού του κειμένου και αναρωτιέστε για τι στο καλό μιλάει αυτή τελικά, για την Πρωτονοταρίου, για το Χόλυγουντ ή για τις μύξες της, για όλα αυτά μιλάει λοιπόν αυτή, για την Πρωτονοταρίου, για το Χόλυγουντ, για τις μύξες, για τον Μιχάλη Γκανά, για τον Ρίτσο, για τη Φένια, για τα Χριστούγεννα Του Τρελού Θηριοτροφείου, για τους στόχους, για τον πλανήτη, για τα κουλουράκια, για τις παντόφλες μου, για τον Τομ και τον Τζέρυ, για το δοξάρι μου, για την ελευθερία, για το 2017, για το 2018, για την Kodak Fun Saver, για το βούτυρο, για το ηλιοβασίλεμα, για το μικρόφωνο, για τον θερμοσίφωνα, για όλα αυτά τα άσχετα, άχαρα και όμορφα που φτιάχνουν κομμάτι κομμάτι τις ημέρες μας, για όλα αυτά που κάθε χριστούγεννα σκέφτομαι και επεξεργάζομαι ξανά από την αρχή, για όλα αυτά που θα ήθελα να είναι για όλους καλά, για να μη νοιώθω πια ντροπή για την τόση μου χαρά, τοποθετημένη στη μέση ενός κόσμου που συνεχώς αλλάζει τσακίζοντας και δένοντας και τσακίζοντας και δένοντας ότι βρεθεί στο δρόμο του, μέχρι να ανυψωθεί στο ύψος των ματιών μας ένα μπερδεμένο, ανακατεμένο, φθαρμένο, σκισμένο, στραφταλιστό κουβάρι που ουρλιάζει και ψιθυρίζει στα κουρασμένα και διψασμένα αυτιά μας πανάρχαιες μελωδίες αγάπης και πόνου, σε μια ατελείωτη λούπα φτιαγμένη από τα τελειώματα και τα ξεκινήματα όλων των αιώνων.

Το λοιπόν,

καλά χριστούγεννα.